–
«Χωρίς…»
Ένα σώμα κλεισμένο μέσα σε ένα μαύρο τετράγωνο.
Ένα μικρό σώμα που γίνεται χάρτης και αποτυπώνει όλες τις μορφές εξουσία που ασκήθηκαν επάνω του.
Το μικρό σώμα ωθείται από δύο δυνάμεις, τη φαντασία και την αποσπασματική του μνήμη, αποκαλύπτοντας τους φόβους του μέσα στους ασυνείδητους τόπους του ‘’χωρίς’’.
Τους ου-τόπους…
Το πάσχον τραυματισμένο σώμα γίνεται ιερό και βέβηλο, οικείο και άγνωστο.
Το μικρό σώμα μεταμορφώνεται σε κούκλα (persona), που υποδηλώνει την παιδική ηλικία και επικαλείται βαθιά ριζωμένα προσωπικά και κοινωνικά ψυχικά τραύματα.
Και ο καμβάς, το εκπεφρασμένο πεδίο της δοκιμασίας.
Άραγε πόσο το «πλήρες» μπορεί συνθετικά να σταθεί δίπλα σε ένα αβάσταχτο «κενό»;
Πόσο η απόλυτη σκιά αντέχει δίπλα στο άπλετο φως;
Πόσοι μικρόκοσμοι ασφυκτικά γεμάτων θραυσμάτων, μπορεί να χωρέσουν μέσα σε ένα άχρονο μακρόκοσμο;
Τα ασφυκτικά γεμάτα θραύσματα του αθέατου συλλογικού και τα μοναχικά κενά της ατομικότητας.
Κενά από φόβο, ανέχεια, εγκατάλειψη, απόρριψη, που λειτουργούν συγχρόνως
ως χώροι αναμονής της επιθυμίας.
Συνθέσεις που προκύπτουν από τις περιπλανήσεις στο προσωπικό τραύμα
και παράλληλα ψηλαφούν τα αδιέξοδα και την παρακμή του σύγχρονου κόσμου.
Μια φυγή σε ένα φανταστικό τοπίο, σε μια ετεροτοπία όπου αναζητείται η ταυτότητα…
Σοφία Παπαδοπούλου
ΣΤ' Εργαστήριο Ζωγραφικής ΑΣΚΤ 